صدا کن مرا...
صدا کن مرا...
صدای تو خوبست!
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در
انتهای صمیمیت حزن می‌روید
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف
در متن ادراک یک کوچه تنهاترم!
بیا تا برایت بگویم که تنهایی من چه اندازه
است..
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی‌کرد